Οι τεχνικές προκλήσεις που καλούνται να αντιμετωπίσουν τα υπεράκτια αιολικά πάρκα είναι πολυάριθμες. Η ανοικτή θάλασσα είναι ένα δύσκολο περιβάλλον και η εδαφολογική σύνθεση του βυθού κοντά στην ακτογραμμή κάνει την εγκατάσταση των θεμελίων των ανεμογεννητριών ένα δύσκολο έργο. Το έργο γίνεται ακόμη δυσκολότερο δεδομένου του μεγέθους των υπεράκτιων ανεμογεννητριών, οι οποίες μπορεί να έχουν ύψος πύργου ή ακόμη και πτερύγια με διάμετρο άνω των 100μ.
Υπάρχουν πολλές μέθοδοι για την κατασκευή των κατάλληλων θεμελιώσεων. Βασικός παράγοντας είναι το βάθος του νερού το ύψος των πύργων και το μέγεθος των στροβίλων των α/γ. Οι μέθοδοι κατασκευής θεμελιώσεων εξακολουθούν να αναπτύσσονται, ενώ διερευνάται ακόμη και η δυνατότητα κατασκευής πλωτών εξεδρών.
Οι περισσότερες μέθοδοι για την κατασκευή σταθερών θεμελίων αφορούν βάθος νερού μικρότερο των 80μ. Από τα 40 μέτρα και πάνω, οι προτιμώμενες μέθοδοι περιλαμβάνουν δομές σταθερής βάσης, βάσεις τύπου τρίποδου και πιο συμβατικές κατασκευές από μεταλλικούς σωλήνες, όπως αυτές που χρησιμοποιούνται συνήθως στη βιομηχανία πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Αυτές οι μέθοδοι έχουν το πλεονέκτημα ότι διαθέτουν περισσότερα από ένα σημεία αγκύρωσης στον βυθό. Ωστόσο, όταν χρησιμοποιείται μία μόνο μεταλλική στήλη (συνήθως για θαλάσσια βάθη μέχρι 40m), αυτή θα πρέπει να παραμένει κάθετη, καθώς οδηγείται στο βυθό από ένα υδραυλικό σφυρί. Οποιαδήποτε απόκλιση θα κάνει τη συνολική δομή να γέρνει.
Απάντηση σε αυτή την τεχνική πρόκληση ισχυρίζεται ότι έδωσε η ειδικευμένη στη θαλάσσια μηχανική και σχεδιασμό βρετανική εταιρία Houlder, η οποία έχει αναλάβει το σχεδιασμό, την κατασκευή, την εγκατάσταση και τη θέση σε λειτουργία σφυρήλατων θεμελίων τύπου στύλου (monopile), βάρους 700 τόνων έκαστος, για τα α/π στη Βόρειο Θάλασσα.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το περιοδικό γίνετε συνδρομητές.
