Αρκετά συχνά ακούμε μηχανικούς - αρχιτέκτονες κατά κύριο λόγο - να μιλούν για "αναπνοή" των κτιρίων, ιδιαίτερα στα πλαίσια του λεγόμενο βιοκλιματικού σχεδιασμού κτιρίων. Κάποιες φορές ο όρος αυτός παρερμηνεύεται ηθελημένα η αθέλητα και καταλήγει στη λογική ότι το κτίριο λειτουργεί καλύτερα μέσω του αθέλητου αερισμού. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ο υψηλός αθέλητος αερισμός, αντιθέτως, αυξάνει σημαντικά την κατανάλωση ενέργειας του κτιρίου τόσο για θέρμανση όσο και για δροσισμό.
Τις περισσότερες φορές, όταν ο αρχιτέκτονας μιλάει για "αναπνοή κτιρίου", αναφέρεται στον λεγόμενο "φυσικό αερισμό" (naturalventilation) του κτιρίου, δηλαδή στη συνεχή και απαραίτητη ανανέωση του εσωτερικού αέρα του κτιρίου, ώστε να υπάρχει πάντα η ικανή ποσότητα οξυγόνου στο εσωτερικό του κτιρίου, ποσότητα απαραίτητη για την άνετη διαβίωση των χρηστών.
Για να δούμε όμως πιο εμπεριστατωμένα τι εννοεί ένας αρχιτέκτονας και που αναφέρεται θα αναλύσουμε την έννοια του φυσικού αερισμού καθώς και άλλων παραμέτρων που επηρεάζει, όπως τις απώλειες που δημιουργεί, το μέγεθος του, δηλαδή πόσο πρέπει να αερίζεται ένα κτίριο, με τι ταχύτητα και εν τέλη πόσο αποτελεσματικός είναι.
Φυσικός αερισμός λοιπόν είναι η παρέμβαση του ανθρώπινου παράγοντα (είτε με το χέρι είτε μέσω ενός αυτοματισμού) στο άνοιγμα κουφωμάτων του κτιρίου ώστε να ανανεωθεί ο εσωτερικός αέρας. Στην πραγματικότητα δηλαδή ο λεγόμενος "φυσικός" αερισμός είναι ένας ανεξέλεγκτος αερισμός του κτιρίου μέσω χειροκίνητου ή αυτόματου ανοίγματος των κουφωμάτων, σε αντίθεση με έναν ελεγχόμενο αερισμό του κτιρίου μέσω ειδικού για αυτό το σκοπό ολοκληρωμένου συστήματος. Σαν αποτέλεσμα όμως του φυσικού αερισμού και ειδικά κατά τις περιόδους θέρμανσης και ψύξης του κτιρίου, περίπου 5-6 μήνες το χρόνο, η απώλεια είναι σημαντική και κυμαίνεται από 30-50% της ανάγκης θέρμανσης ή δροσισμού του κτιρίου. Το αποτέλεσμα είναι να αυξάνουμε τη δαπάνη θέρμανσης η δροσισμού του κτιρίου εξαιτίας του απαραίτητου "φυσικού αερισμού" και αυτό χωρίς να έχουμε εξασφαλίσει εγγυημένα την αναγκαία ποσότητα και ποιότητα εσωτερικού αέρα. Αυτή εξασφαλίζεται, σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νόρμα ΕΝ 13779, για την κατοικία με 30m3 ανά ώρα για κάθε χρήστη του κτιρίου ενώ για σχολεία ή ξενοδοχεία είναι 15-20 m3 την ώρα ανά άτομο, αλλιώς αρκεί ο συνολικός όγκος αέρα ενός κτιρίου (αναλόγως την χρήση του) να ανανεώνεται μια φορά στο σύνολό του κάθε τρεις ώρες. Με αυτόν τον τρόπο η συγκέντρωση διοξειδίου του άνθρακα και άλλων αερίων του θερμοκηπίου μέσα στο κτίριο δεν θα ξεπερνάει τα 1000 ppm.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το περιοδικό γίνετε συνδρομητές.
