Τα υπεράκτια αιολικά πάρκα έχουν ευρέως αναπτυχθεί στην Ευρώπη, η πλειοψηφία των οποίων είναι εγκατεστημένα στη Δανία και το Ηνωμένο Βασίλειο όπου ο θαλάσσιος πυθμένας είναι ρηχός. Οι βάσεις στήριξης των υπεράκτιων ανεμογεννητριών επηρεάζονται σημαντικά από τις ιδιότητες του εδάφους του πυθμένα της θάλασσας, το βάθος του νερού, το ύψος των κυμάτων και την παρουσία θαλασσίων ρευμάτων.
Η πλειοψηφία των υπεράκτιων ανεμογεννητριών έχουν εγκατασταθεί σε ρηχά νερά, σε βάθος όχι μεγαλύτερο των 30 μέτρων, ενώ λιγότερες είναι εγκατεστημένες σε νερά με μέσο βάθος μεταξύ 30 και 60 μέτρων. Για την ανάπτυξη τέτοιων εγκαταστάσεων είναι πολύ σημαντική η γνώση του βάθους θεμελίωσης και το πώς αυτό σχετίζεται με την απόσταση από την ακτή.
Το βαθύτερο υπεράκτιο αιολικό πάρκο, κατασκευάζεται στο Beatrice στο Ηνωμένο Βασίλειο, με θεμελίωση τύπου jacket στα 40μ βάθος στα 25 χιλιόμετρα από την ακτή. Αποτελείται από δύο ανεμογεννήτριες με συνολική ικανότητα 10 MW. Ένα άλλο υπεράκτιο αιολικό πάρκο σε αντίστοιχο βάθος κατασκευάζεται στη Γερμανία στη δυτική Βόρεια Θάλασσα, με θεμελίωση τριπλού τύπου στα 100 χιλιόμετρα από την ακτή. Αποτελείται από τέσσερις ανεμογεννήτριες συνολικής ισχύος 20 MW.
Για μεγαλύτερα θαλάσσια βάθη, χρειάζονται πλωτές ανεμογεννήτριες, οι οποίες μπορούν να εγκατασταθούν σε βάθος από 100 έως 900m. Τα θεμέλια αυτών των ανεμογεννητριών δεν είναι στερεωμένα στο βυθό της θάλασσας, αλλά είναι πλωτές κατασκευές. Ως εκ τούτου, τα πλωτά αιολικά μπορούν να κατασκευαστούν σε βαθιά νερά, μακριά από την ακτή, όπου το αιολικό δυναμικό είναι μεγαλύτερο.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο γίνετε συνδρομητές και ζητήστε μας κωδικό πρόσβασης.
