Το πρόβλημα της κατανάλωσης ενέργειας για την εξυπηρέτηση κτιρίων παραμένει ένα πολυσύνθετο τεχνικό και οικονομικό πρόβλημα. Σε όλο το διάστημα της ισχυρής οικονομικής ανάπτυξης, από το 1994 ως το 2005, η αύξηση της κατανάλωσης ενέργειας στα κτίρια κατοικιών, τα κτίρια γραφείων και τα δημόσια κτίρια εν γένει άγγιξε ρυθμούς της τάξης του 4% ετησίως, ακυρώνοντας ουσιαστικά τα αποτελέσματα των όποιων μέτρων εξοικονόμησης εφαρμόστηκαν στη δεκαετία του 1980 λόγω της πετρελαϊκής κρίσης.

Η χημική επεξεργασία του νερού αποσκοπεί στην αλλαγή της σύνθεσης του νερού μέσω της αντίδρασης με μια χημική ουσία. Για παράδειγμα, η χορήγηση στο ακατέργαστο νερό κατάλληλης δόσης όξινου ή αλκαλικού διαλύματος μπορεί να αλλάξει την τιμή pΗ των λυμάτων, η χορήγηση σε ένα σύστημα αντίστροφης όσμωσης ενός αναστολέα επικάθισης (scale inhibitor) αναστέλλει την καθίζηση αλάτων στο διάφραγμα της δοσομετρικής αντλίας, η κατάλληλη δοσολογία υποχλωριώδους νατρίου στο πόσιμο νερό μειώνει την ποσότητα των μικροοργανισμών, κ.λπ. 

Η τελική κατανάλωση ενέργειας στα ελληνικά κτίρια είναι 5,6 εκατ. τόνοι ισοδυνάμου πετρελαίου (ΜΤΙΠ) ή 37% επί της συνολικής, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα δημοσιευμένα στοιχεία για το 2013 (από 20% το 1980, 26% το 1990, 32% το 2000).